Дурная iстота

Кожны мой шаг
Дорыць мне боль,
На гэтай вайне
Я не герой.
Скінуты маскі,
Адорваны крылы,
Заплюшчаны вочы,
Як усё гэта міла!
Я бачыў палёты
І бачыў падзенні,
Я бачыў як нехта
Растварыўся ў цені,
Што са мной робіцца?
Што мне патрэбна?
Я не анёл,
А жадаю ў неба!

   І вось я стаю, раскінуты рукі,
   Між небам і між далёкай зямлёй,
   Чамусці здаецца, што вырастуць крылы
   Пры шазе ў бездань дрыжачай нагой!
   Але я вяртаюсь на дах свайго дома
   І ведаю, што не зраблю гэты шаг,
   Бо я чалавек, дурная істота,
   І буду я лётаць толькі ў снах!

Мы разам з табой
Стаім у пад'ездзе,
Пазіраем на двор
Праз разбітае шкло,
Я бачу ў вачах
Блакітнае неба,
Ты бачыш у маіх
Вольны палёт!
Мы ходзім з табой
Па лязу вострай брытвы
І ўвязалісь дарэмна
Ў дурную гульню:
Нам анёлы не далі
Свае белыя крылы,
Нам не лётаць у небе,
А падаць у зямлю...

   І вось я стаю, раскінуты рукі,
   Між небам і між далёкай зямлёй,
   Чамусці здаецца, што вырастуць крылы
   Пры шазе ў бездань дрыжачай нагой!
   Але я вяртаюсь на дах свайго дома
   І ведаю, што не зраблю гэты шаг,
   Бо я чалавек, дурная істота,
   І буду я лётаць толькі ў снах!