Адзiнота
Адчыняла ноч вакно,
Месяц выгнуўся ў паклоне:
--Не нудзіся, ёсьць віно.
Дружна выпілі, маўчалі,
Потым месяц рог крывы
Мне падаў, нібы начальнік,
І пацёгся за хлявы.
Сярод шолаху і ўсхліпаў
Ловіць слых сярдзіты гук:
У густой лістоце ліпы
Заблукаў спазнелы жук.
Піў, відаць, згубіў дарогу,
Дома жонка выесьць плеш…
Мне ж і гэтага нямнога
Не адрэжаш, не нальеш.
Трэснуў лёс, нібы начоўкі:
Я – адзін, яна – адна…
Заўтра месяц прыйдзе зноўку,
Вып’ем зь месяцам віна.
Свидетельство о публикации №110071602712
Напішу пра гэта верш.
Я паэт сваёй дзяржавы,
Я Смаргонскі хлопец Серж:
Чыя слёзы не паменшаць спякоты? -
Адзіноты.
Хто шапоча вам на вушка з сумотай? -
Адзінота.
Хто ў адказе, што на сэрцы турбота? -
Адзінота.
Што, як дождж перашкаджае палёту -
Адзінота.
Хто крадзецца ўздоўж дарогі, ля плоту? -
Адзінота.
Хто смяецца з-за калючага дроту? -
Адзінота.
Чыя вочы, як байніцы у дота? -
Адзіноты.
Хто страляе вам у спіну ўпотай? -
Адзінота.
Вершы 25.04.2014 13:51 Заявить о нарушении