Цябе сустрэў я ля фантана
Апоўдні, у асенні дзень
Між пырскаў, пены і туману
З'явіўся легкі, ломкі цень.
Твой позірк юны, прамяністы
Сагрэў сівое сэрца зноў...
Заззялі кроплі бы маністы
І жарам палыхнула кроў.
Вяселкай узлятаў фантан
Аж да нябёс і падаў пылам.
Губамі ты яго лавіла,
Ён стужкай ахінаў твой стан.
Я анямеў. Ты, Афрадыта!
Мяне вітала праз вякі
І ажыўляла, што забыта
Павевам белае рукі.
Дзень той прайшоў, як сон ці мары
Надзей, парываў - акіян
Забрала ты. Прапалі чары
І назаўжды замоўк фантан.
Каля фантана
© Copyright: Станислав Шастак, 2010
Свидетельство о публикации №110070405223
Свидетельство о публикации №110070405223
Рецензии