У збан, які ўжо поўны, не нальеш.
Пусты ж умесціць дождж дароў ад Бога.
Таму ў галодны дух сыходзіць верш,
А ў сыты – не запхнеш ужо нічога.
Так талент, не прысычаны нічым,
І прагне, і ўмяшчае, і стварае.
А сноб, які прабіўся ў багачы,
П’е славу, ды ўсё менш у духу мае.
11.05.2010
У збан, якi ужо поуны, не нальеш...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2010
Свидетельство о публикации №110062706709
Свидетельство о публикации №110062706709
Рецензии