Кахаю… Кахаю… Кахаю…
Губляючы волю сваю,
Шалею – пяшчоту ўдыхаю,
Ласкавыя позіркі п’ю.
Усмешка… І вусны… І дотык…
І ўсё паплыло. І туман.
Твае пацалункі – наркотык,
Абдымкі – салодкі дурман.
Пачуцці – прыбоямі ў сэрцы –
Нахлыне магутны прыліў –
І хваляй зрываюцца дзверцы,
Што розум на ключ зачыніў.
І болей няма адзіноты.
А мо гэта – прывідны сон?
На вуснах – мядовыя соты,
Ў далонях – ружовы бутон!
О, прагныя рукі! О, плечы!
О, дзіўная ўспышка святла!
І раптам знікае пустэча,
Якая дагэтуль была!
І часткі становяцца цэлым:
Патрапіўшы ў ласкі палон,
У неба ўздымаецца цела –
За птушкай-душой наўздагон…
19.05.2010
Кахаю... Кахаю... Кахаю...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2010
Свидетельство о публикации №110062706697
Свидетельство о публикации №110062706697
Рецензии