Перачытаю мной напісанае ўчора –
І ўсё парву без шкадавання на шматкі.
Слабыя вершы. Выклікаюць толькі сорам.
Чытаць такія – а ці будуць дзівакі?
Нашто забруджваць абы чым крыніцу мовы
І нейкім глупствам галаву людзям дурыць?
Ажно звінець павінны складзеныя словы,
А верш – кіпець і доўгім рэхам гаманіць!
Лепш не пісаць, як іскры таленту не маеш.
У нас і так багата творцаў і пісак.
Але душу натхненне смагай атуляе
І ціха шэпча: “Паспрабуй-ка сёння так…”
І цягне зноў прымаць наркотык вершавання
І на паперы свае думкі рыфмаваць.
Бо покі ў сэрцы ёсць надзея і каханне,
Жыве і вера, і патрэба – ‘шчэ пісаць.
Таму лісты сваімі вершамі мараю…
Хаця каму патрэбны гэты лістапад?
Калі памру, ці тое нехта прачытае?
Здаецца мне, такое здарыцца наўрад…
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru
Перачытаю мной напiсанае учора...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2010
Свидетельство о публикации №110062400204
Свидетельство о публикации №110062400204
Рецензии