Цвярозым быць - навошта жыць?

“Цвярозым быть –
Навошта жыть?!”,-
І нехта зноў жыццё камячыць,
Пачаўшы піць,
Ды гэтак піць,
Што свету белага не бачыць.

Сто грам – пачын
І за жанчын…
А дзвесце – дзеля фанабэрства…
А трыста –
Звонкае “чын-чын”...-
І сабутэльнікі – братэрства.

І там, і тут –
Гасцінны кут,
Дзе пьюць, не ведаючы, мусіць,
Што пьянства – спрут,
Страшэнны спрут,
Які, схапіўшы, не адпусціць…

Бліжэй, бліжэй…
Бы сотня змей,
Але ў абліччы невідзімкі…
Ды ўсё тужей,
Ды ўсё цяжэй
Яго смяротныя абдымкі…

Ізноў сям’я
І ўся радня
Спаўна рассёрбвае распусту…
Бяда твая,
Бяда мая –
Вар'яцтва горкія наступствы.

Каб не набыць
І не лячыць
Хваробу дзікага разгулу,
Не трэба піць!
Не трэба піць,
Каб у нябыт не зацягнула!

Вераснёвае сонейка промнямі лашчыць зямлю,
 Размалёўвае ў чырвань і золата соннае лісце
 І пяшчотай сваёй суцішае істоту маю,
 Што сумуе па леце і птушкаю рвецца кудысьці .

 Над спусцелымі нівамі, над рамянямі дарог,
 Над шматкамі лясоў, над аскепкамі люстраў-азёраў
 Мне б ляцець жураўлём , ды чамусьці не даў крылаў Бог.
 Пэўна, каб утрымаць ад свавольства ўздымацца да зорак.

 Але ўсё ж аблачынкай ружовай лунае душа –
 Прагна п'е ў вышыні крышталёвай святло і спагаду
 І сыходзіць у цішу алей, дзе каштанаў іржа
 Пачынае гастролі чароўнай пары лістапада.

 А пасля, як прастора здаволіцца лісцем гуляць,
 І атуліць зямлю беласнежнаю коўдрай пуховай,
 Я развею тугу – і пачну існаванне з нуля –
 У чаканні вясны і наступнага лета - нанова.