Як адчайна рыдае гiтара...
Я такога не чула ніколі!
Бы аплаквае ўсе мае мары:
Аб каханні, аб шчасці, аб долі.
Распачаўшы, самотна ўздыхае
І ўздымае журботную хвалю…
Не прылада - істота жывая,
Што заходзіцца ў плачы ад жалю…
Раздзірае мелодыяй сэрца…
Мурашамі, марозам - па скуры…
Вадападам узбуджаных тэрцый
Набалелае, горкае бурыць.
І спявае, і шэпча, і стогне…
І ў запале ўсё некуды кліча…
І туга адступае і глохне,
Захлынуўшыся срэбрам крынічным.
Калі гэтак гітара іграе -
Боль сваімі пакутамі глушыць.
Быццам свету ўсяму спагадае –
Спачуваннем вылечвае душы…
Узбуджае ў паніклых надзеі…
Удыхае ў знясіленых сілы…
Бы пажар, над зямлёй палымнее
І ўздымае ў нябёсы, бы крылы…
Свидетельство о публикации №110062000210
Дзякуй за вершы. Вельмі спадабаліся.
З павагай, Андрэй Ястрэмскі.
Андрей Ястремский 23.06.2010 00:46 Заявить о нарушении
Демьянова Татьяна Дмитриевна 24.06.2010 00:19 Заявить о нарушении