Няма спакою ўжо нікому!
У краме, ў транспарце, ў чарзе,
Ў гасцях, на службе, нават дома
Гучыць бясконцае “Ты дзе?”.
“Ты дзе?” – і паўза для адказу,
І глупства нейкага палон…
Але ж, сапраўдная зараза –
Ў руках мабільны тэлефон!
Званок! Ды гучна! Ды знянацку!
І трэба нервы ўжо лячыць.
Ці ж мы ў заложніках у цацкі,
Што па кішэнях верашчыць?
Бывае, нават і без справы
Тэлефануе родны хтось.
Мо сумна гэтак, мо цікава:
Ці завітае ў хату госць?
Калі ж сяброў-знаёмых мноства
І кожны кіне пару слоў,
Ужо не збегчы ў адзіноцтва,
Каб адпачыць ад тых размоў.
Усе спазналі гэта, хто бы
Да тэлефону ні прыліп!
Усеагульная хвароба
Свет ахапіла, нібы грып.
Тут не памогуць ні мікстура,
Ані прышчэпка, ані ўкол.
Калі нястача – у культуры,
Наступствы гэтага – вакол.
Яны праймаюць нашы душы,
Хавай ты іх, ці не хавай…
Вось і свярбіць, і рэжа вушы:
“Ты дзе?”, “Чаго?”, “А! Ну, давай!”.
Няма спакою...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2010
Свидетельство о публикации №110061606523
Свидетельство о публикации №110061606523
Рецензии
немагчыма агульныя думки! Мо з-за нашай беларускасци?
Маруся Из Беларуси 18.06.2010 21:55 • Заявить о нарушении
Маруся Из Беларуси 18.06.2010 21:55 • Заявить о нарушении