Быцам межгалос'е каласоў
Ускалыхнула нябесную плынь.
Вецер шапаціць у шапцы валасоў,
У паветры пах дае палынь.
Не астыне сырца маладое
І яно працягвае пець,
Сонца ў небе- блін скавародою,
Будзе светам трох па троху грэць.
Будуць мілосці дні - дай Божа,
Выйдзем з пасткі сноў - асцярожна,
Будзем як клён расці - на полі
І ў начы шапаціць, як таполі...
Можа, Божа, талент забяры... -
Ды змяні мне яго на шчасце,
Ці схавай яго да пары,
Калі схлыне пачуццеў нянасце...
Маіх думак грэхоўны спеў,
Бо адзін для мяне у Бога пуць,
І шкада, але я не сумеў
Нікуды з яго ужо звярнуць...
Валяцца шапкі снега,
З наклонных, металічных стрэх
І ўжо не сонца, а шэрая глеба,
Калі паглядзішь наверх!
А я... да сіх простыя словы
Складаю сабе ў радкі,
Ім думкі мае - асновы,
Пачуцці - мае жабракі!
05.02.2009
Быцам межгалос е каласо...
© Copyright: Адамович Эдуард, 2010
Свидетельство о публикации №110052704149
Свидетельство о публикации №110052704149
Рецензии