Бог таньчыў між сузор'яў ночы
Адвечны просты танец свой.
Стамлёныя ж чаканнем вочы
Наўрад ці бачылі яго.
Але сваім пасохлым веццем
Чула ў паветры ўскалых,
Калі ў нейкай непрыкмеце
Рукой праводзіў каля іх.
І чула музыкі дыханне
Кожным пажухлым кіпцюрком.
З хрыпцою дудкі нараканне,
І барабану дум-дум-том...
А бог бясконца неяк таньчыў,
Бы адпраўляў яе ў шлях.
Яна ж ўсё болей высыхала,
Жыццё губляла на вачах...
1
© Copyright: Саншайн Лу, 2010
Свидетельство о публикации №110042804173
Свидетельство о публикации №110042804173
Рецензии