Няхай мне гавораць: «Жывеш ты не так!»,
Няхай мне расказваюць байкi
Пра свет, што у канцы калiдора блiшчыць,
Не веру я iм, хоць карайце !
Куды нi гляджу – толькi цеменi лёд,
Не вiдна нi верху, нi нiзу,
I сэрца тармозiць рытмiчны палёт,
I просiць жыцця хоць хвiлiну.
А цемра наукол усё гусцей i гусцей,
I дыхаць ужо немагчыма.
Як хочацца пiць, але трэба цярпець,
Наурад цi дзе будзе крынiца.
Ляцяць так хвiлiны, гадзiны, гады,
I зорачкi зрэдку успыхаюць,
I гаснуць яны, аддаючы агнi,
А цемра усё давiць i давiць…
P.S.: Прошу прощение за "у кароткае"
Няхай мне гавораць...
© Copyright: Александр Ляшинский, 2010
Свидетельство о публикации №110032709332
Свидетельство о публикации №110032709332
Рецензии