Баллада о матери 2
На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,
На шчасьце і ўдачу пасеяла маці зярняты.
Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,
Сын прыдзе з паходу, са славую прыйдзе з паходу.
Дарэмна ўздыхала, чакала і шчасьця, і долі:
Упалі зярняты на камень шчарбаты ў полі.
На камень упала цярплівая маці ў зьнямозе,
У роспачы скардзіцца стала знаёмай дарозе:
"Пачуй мае словы, улашчы свой камень суровы.
За гэта вярбою гатовая стаць над табою".
Сказала дарога ёй: "Скардзішся, маці, дарма ты.
Ня ўзыдуць зярняты, бо палі на камень шчарбаты.
Ня першая ты каля камню заходзішся з жалю:
Ня раз на ім сеялі, але ні разу ня жалі!
На нашыя нівы яго закацілі чужынцы,
Чужы і маўклівы, даўно ён ляжыць пры гасьцінцы".
З дарогі ўставала, як каменю маці казала:
"Вады табе мала і матчыных слёз табе мала!
Цяпер я крывёю сваёю цябе заклінаю:
Ня стану зямлёю, а каменем стану сама я!"
І тройчы такою кляцьбою той камень пракляла.
Стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала.
На камні былым пры дарозе ўзыходзяць зярняты.
Вяртаецца сын па дарозе з паходу дахаты.
________________________________________
На битву кровавую сына проводишь из хаты,
На счастье, удачу решила посеять зерно ты.
И если зерну суждены будут добрые всходы,
Так сын невредимым, со славой вернётся с похода.
Тревожно вздохнула, в слезах материнская доля -
Попали те зёрна на камень щербатый у поля,
И мать опустилась бессильно на камень в тревоге,
Заплакала горько, и с болью сказала дороге:
- Послушай, дорога, и сделай свой камень мукою,
За это я вербой готова тут встать пред тобою.
Дорога ответила: - Даром душевные траты,
Те зёрна не в землю - упали на камень щербатый,
Они не взойдут, не проси, ведь не в землю попали,
Ни разу не сеяли здесь, и ни разу не жали!
Не будет от камня, попавшего к нам издалёка,
К тебе снисхожденья. - Сказала дорого жестоко.
В отчаянье мать, в исступлении камню вскричала:
- Что, слёз материнских для камня бездушного мало?
Так слушай же - кровью своей я тебя заклинаю:
Ты станешь землёю, а камнем останусь сама я...
И клятвой тройною тот камень бездушный прокляла,
Стал камень землёю, сама она камнем тем стала.
______________
Колосья поднялись стеною в сторонке от хаты,
И камень росой, как слезою, встречают солдата.
Свидетельство о публикации №110032207015