Хто жадае апынуцца,
У Мроі княтве пабываць,-
Вы, імгненне пачакайце,
Я ж пачну распавядаць.
Як патрапіць у княства Мроя?
На пытанне адкажу.
Верце мне, або неверце,
Я адказ для вас знайду.
З віду, мабыць, непрыступны,
Залатых нябёсаў край,
Сховішча ад слёз і смуты,
Абаронца людскіх мар.
Але ж гэта, толькі знешне,
Па-сапраўднаму яно,
Не далёка чалавеку,
Свята месца для яго.
Нібы сон, яно прыходзіць,
Толькі жахаў там няма,
Сон празрысты і цвярозы,
Без уступу і канца.
Нетрымаюць сэрца путы,
Бачыш, ты, жыццё сваё,
Тым якога сабе хочаш,
А не тое, што тваё.
Бачыш там свае памылкі,
Што ты лёсам перажыў,
І якіх тады незгледзіў,
Без абдумак нарабіў.
Не! Квітка туды не трэба,
Цягніка туды няма,
Мроя - княства чалавека!
Сэнс справечнасці жыцця.
Вось і сэнсу няма болей,
Мне, вам, штосьці гаварыць,
У краіне - вы галоўны!
Вам, жадаю шчасця, жыць!
7
© Copyright: Евгений Пешко, 2010
Свидетельство о публикации №110021205384
Свидетельство о публикации №110021205384
Рецензии