Песня Черного аиста

ПЕСНЯ ЧОРНАГА БУСЛА

                Недзе ёсць на зямлі куточак,
                Ад змусоленай злы-бяды,
                Можам з’ехаць, калі захочам –
                Цягне кожнага з нас туды.

                Там нас помняць яшчэ малымі,
                Там суседскі хлапчук “туфель”
                Пусціць павадкам па даліне,
                Нібы паруснік-карабель.

                Там пачуццям у сэрцы цесна.
                Я паехаў – і ўбачыў што ж?
                На Палессі праліўся дождж.
                Над Палесем гучала песня.
                Песня Чорнага бусла

Я апошні з сямейства чорнакрылых буслоў.
Дымавою завесай небам атам зыйшоў.
Зачадзіў на Палессі чарнабылавы дым.
Узыйшоў горкацвеццем злы, пагубны палын.
 І цяпер на Палессі, хоць шаром пакаці,
Я апошні з сямейства, я застаўся адзін.
Песня чорнага бусла засмучоная,
З неба хмарай напаўзла, хмарай чорнаю.
Немаведама калі над балотамі
Зноў залётаюць буслы і заклёкаюць.

Трымайце крылы,
             Я шчэ лячу!
                Божухна, мілы –
                Сляза ў ваччу.
                Ты бачыш Прыпяць
                Цячэ ў Дняпро,
                Плыве па хвалях
                Маё пяро.
                Плыве праз моры,
                Праз акіяны,
                Праменіць гора
                Берагамі.
                Плыве, як сажа,
                Пагубны пыл.
           Няхай раскажа
Пра Чарнабыль.

Палыновае лета – палыновы абсцяг.
Бусляняты лятаюць паўхвіліны жыццяю.
Свецяць стронцыем косці. З яек чорных, як смоль,
У збуцвелай самоце вылупляецца боль.
І ляціць ён тры метры ад гнязда да зямлі,
Я адзін у паветры, на ўсё неба адзін.
           Песня чорнага бусла засмучоная,
            З неба хмарай надыйшла, хмарай чорнаю.
            Немаведама калі над балотамі
            Знорў залётаюць буслы і заклёкаюць.
Там між куп’я ў балоце, за абшарам лясным
У збуцвелай самоце памірае мой сын.
Я апошні з сямейства чорнакрылых буслоў,
Я збярог на Палессі запаветы дзядоў.
               Песня чорнага бусла засмучоная,
               З неба хмарай напаўзла, хмарай чорнаю.
               Немаведама каліз над балотамі
               Зноў залётаюць буслы і заклёкаюць.
Ратуце, крылы,
        Пакуль лячу.
               Божухна, мілы –
                Я закрычу:
                Ты бачыш, прыпяць
                Цячэ ў Дняпро –
                Плыве па хвалях
                Тваё пяро.
                Плыве праз моры,
                Праз акіяны –
                Груган ад гора
                Шалее п”яны.
                Нас не астудзіць
            Стагоддзяў пыл.
     Хай помняць людзі
Пра Чарнабыл.