Толпе

НАТОЎПУ

Выйдзі з натоўпу і стань чалавекам!
Людзі, ўставайце жыць!

Мяне штурхнулі, я – штурхнуў:
Мой сусед штурхаў суседзяў…
Мяне піхнулі, я – піхнуў,
Мой сусед піхаў суседзяў…
Звярэлі ўсе! Ніхто не ўгледзеў
Як пад нагамі хтосьці закрычаў,
Яго натоўп бязлітасны таптаў,
А ён крычаў, так жыць хацеў –
Яго ж ніхто зусім не заўважаў.
Вось следам нехта новы паляцеў,
Сусед мой па-свіннячы завішчаў –
Нічога ўжо ніхто не разбіраў:
Яго тапталі, ён – таптаў…
Так чалавека растапталі мы ўсе разам!
Хто ж вінаваты?

Той, хто йдзе ў натоўп.

Выйдзі з натоўпу, стань чалавекам!
Людзі, ўставайце жыць!

……………………………………..
…О! Як ты роў, натоўп, нібы шалёны звер,
Распальваў як аголеныя нервы
І паўнаўладдзем упіваўся над жывымі душамі
(Пляваць табе, што нехта зноў задушаны!) –
Нібы жывёліна навальваў пузам зверху,
І мяса рваў,
і шчэрыў іклы.
І кроў, як вурдулак, смактаў…
Мы ж гэтак да карцін такіх прывыклі:
Па “тэле” да апошніх да ізвілін прапацелі,
Чаму ж цяпер нам так нязвыкла,
Што дэман на ўвесь зеў зарагатаў
І кіпцюры ўвагнаў у цела
Маладое,
 чалавечае,
жывое…
Хіба ж мы гэтага хацелі?
Не, не тое мроілася нам,
ДЭМАНАкратый доблесным сынам.
Няўжо яшчэ нам прыкладаў замала?
Сакрат, Хрыстос, Джардана Бруна…, --
Усіх найлепшых зжэр натоўп!
Мы ж звар’яцела зноў і зноў
Быдлячае ствараем права
Бяздумнай большасцю галоў.

Яшчэ, бацькі, хіба ж мы з вамі самі,
Сумесна з донькамі, сынамі
Штовечар мала ловім у галовы
Блакітна-д’яблавага бруду ў роднай хаце?
Вальяжна разваліўшыся ў канапе
Скрозь зубы цздзім і смакуем,
Прагнюшча п’ём атрутныя напоі,
Бо гэтак вабіць цела маладое,
Бо там усё “нянаскае” такое…

Во, зноў! Зноў Чалавека засмакталі усе разам
На эН-Тэ-Вэ, ці О-эР-Тэ, ці ў відэазаразу –
А з нас ніхто і не заўважыў,
Што чалавека ўжо няма –
Адна абраза, і “целіку рагоча Сатана…
Ён выплюне праз месяц сіні труп!
Ці там ці тут: праказа ёсць праказа!
На смерць заўжды находзіць смердзь!

Не, не адразу забіваюць чалавека –
А вынішчаюць непрыкметна і пакрыху,
Так, як рака вясной ламае крыгі,
Ці як паводкаю зрывае берагі,
Так, як садыст ахвяру рэжа брытваю тупою,
А мы глядзім – і цешыць нас такое, --
Вось так натоўпам душаць чада веку,
Пакуль не скажа Нехта:
”Стоп! Великий перегиб!”ъ

Выйдзі з натоўпу, стань чалавекам!
Людзі, ўставайце жыць!

Здавён грыміць Святая Бітва,
Ад прадзедаў да нас ляціць,
На сечу кліча Дух.
..............Ад веку і да веку
Ёсць поле Кулікова ў кожным сэрцы:
Там Перасвет схліснуўся з Качубеем,
Там -- не натоўп, не зброд – Адзінаборцы!
Там  вецер вольны ў нашы душы вее,
Там Грундвальда грыміць былая слава,
І род там памнажаецца на Род,
А не арава на Вараву,
Там, Дзеці Сонца, Запавет Арыйскай Праві,
Там з Крыўдаю ў двубой сыйшлася Праўда,
Там Птушка Гамаюн, і вечнаюная Ясунь –
А не жыдоўская турма…
І не хазарская машна…
Не бугі-вугі да цямна…
Не Югаслаўская вайна…
Не тут, а ТАМ жыве Гасподзь,
Уваскрасае ТАМ НаРод,
А МАТ жуе жывёльны зброд.
……………………………..
Калі ў натоўпе затапталі чалавека –
Яшчэ раней душу стаптаць патрэбна да калецтва –
Вось так аднойчы могуць растаптаць і Чалавецтва!
ВЫЙДЗІ З НАТОЎПУ --
ВОН!!!