Заманіла непагода,
У вядзьмарскі карагод.
Мне нагнала асалоду,
І адправіла у палёт.
Я лятала разам з лісцем,
Па дарогах і дварах,
Я бывала там калісці,
Чула гоман, смех і жах.
Я у дождж каплём сцякала,
З пачарнеушых старых стрэх.
І мне Восень нагадала,
Мой дзявоччы дауні грэх.
Калі юнаю дзяучынай,
Пакахала малайца,
І бяздумнаю пушынай,
Пайшла з хлопцам да вянца.
Прайшлі ночы, нашы ласкі,
Былі слёзы, мая боль,
Зніклі яркія акраскі,
Засталася у ранах соль.
Эх, ты, Восень-непагода,
К успамінам прывяла,
У сэрцы смутку прахалода,
Восень, гэта ж не Вясна...
Восень-непагода
© Copyright: Инесса Ивановна Яковлева, 2009
Свидетельство о публикации №109121505872
Свидетельство о публикации №109121505872
Рецензии