Гражданское кредо Поэта

ГРАМАДЗЯНСКАЕ КРЭДА ПАЭТА

Дванаццаць год пісаўся верш
Нарэшце ён завершаны.

На рэферэндум не пайду.
І не пайду на выбары.
Прыдбаюць там адну бяду,
Каго бы зноў не выбралі.
Прыпомнім, хто забіў Цара,
Памазанніка Божага,
Расейскага апошняга?
А хто сто год крычаў “Ура!”
Пасля Сенацкай плошчы?
Хам!
Ды Каін з Сараю Абрамавай.
Вось так і хаюць пад сто грам
Шляхі славянства храмныя.
Бульбаш, не вер жыдам!

Згадай ім: хто распяў Хрыста?
Прыпомні рэвалюцыю…
Мы ж знаем, хто з каленяў стаў
На згубу немінучую.
Ёсць у мяне адзіны сцяг –
Харугвы Праваслаўныя.
Будуюць на чужых касцях
Зноў сімвалы дзяржаўныя.
Няймуцца Курапаты вам –
Нябожчыкаў варушыце.
Паглянь, кругом лупатыя
Жыдоўскія макрушнікі.
Камун-жыда-масонскі сверб:
Жыдкі, як вош праворныя,
Смактаць зноў кроў славянскую,
І піць яе на гора нам,
Нібы груганы чорныя.
Бульбаш, не вер жыдам!

Не вер нікому ты, акром
Хрыстом азначаных паэтаў.
На рэферэндум не пайдзём!!!
Калі ж ты пойдзеш, то тады
Ўздымі пытанні перад светам,
Хай за цябе рашаюць людзі
Бяздумнай большасцю галоў --
Ды вырашыць нарэшце Іуда
За трыццаць срэбнікаў ізноў.

Хай за цябе рашаюць людзі
Бяздумнай большасцю галоў:
Любіць ці не матулю будзеш?
І колькі трэба родных моў?
Як спаць табе з Жаной?
І колькі?
Ўздымі пытанні перад светам,
Хай за цябе рашаюць людзі
Бяздумнай большасцю галоў,
Ды вырашыць нарэшце Юда
За трыццаць срэбнікаў ізноў.

Быдлячае ствараюць права
Бяздумнай большасцю галоў,
Зноў адпускаецца Варава,
І ў дурнях ты, браток, ізноў.

Бо гэта нам даўно знаёма,
Здаўна ўжо пета-перапета:
Ляціць і круціцца планета,
І круцяць, круцяць нам даўно
Нямое сціплае кіно.
Абы было вам весела,
Адкуль бы не прыйшоў,
Са Шклова, ці з Адэсы ён,
Абы ў свой Час зышоў.
Таму нікому ты не вер,
Ні саплякам-фашысцікам,
Гомосэкссацыялісцікам,
Што ў хаўрусе з нячысцікам,
Не вер у Бэ-Нэ-эР,
Шыза-шыз-брэдням Азаронкавым,
Ні волі Бэ-Нэ-Фэ-Сэ-Сэ-Раў-Ска,
Глядзі, а то абсе...
Давай! Грабі! Грыбі адсель
Даўно зялёнае,
І анекдотнае даўно.

Пляваў на бел-чырвона-белы я
З сярэбранай Пагоняю,
Плюю на герб-агонію
Разсерпавана-змолаты,
Ды вось ніколі на НаРод,
Што сцягі-трапкі, як анучы
Мяняў…
Я не адкрыю рот.

І ўсё ж пайду на выбары,
Хоць я стаміўся і прыстаў.
Каго бы зноў не выбралі
Прагаласую за Хрыста.

Не-не! Не за Хрыста уроднага,
А за Хрыста НаРоднага,
За Спаса Праваслаўнага,
За Сонечна-свабоднага,
Такога блізка-роднага,
Яшчэ не рукатворнага,
Сварожыча славян.

За прыгажосць пад сонейкам,
І за такі Ўсясвет,
Каб па ўсіх Рускіх звонніцах:
“Нет, воскресенья, НЕТ!”
Ды ёсць жыццё інакшае,
Бо з плоці не ўстаюць,
Што зпрахла, то прапашчае,
А іншага нямашака,
Бо толькі ТуТ жывуць!
Што нам Зямля-Карміцелька,
І Матухна яна,
А Бацькам і радзіцелем
Нам ёсць Дажбог-Пярун.
А ў небе, паглядзіце вы:
Каровушка-Земун.

Вось і прыйшоў нарэшце ён,
Мне кажуць: “Прэзідэнт!” –
Прынёс вады у рэшаце,
Такі вось інцыдэнт:
Стаіць, пакрыху горбіцца,
А я яму – удар!
Ды мне ён не паклоніцца,
Такі вось Гасудар.
Ну, добра, хай паклоніцца,
Салома сілу гне,
Дарэмна не абломіцца,
І зло не абміне.
А пройдзе час – успомніцца:
Я атрымаў удар,
І зноў па рускіх звонніцах:
“Плаціце ганарар!”
Калі Сапраўдны Цар,
Плаціце мне мільярд.
Вы выбралі, вы верыце,
У вас ён – Галава,
Цяпер плаці за вершык мой,
Калі сапраўдны Цар,
Плаці за Божы Дар,
Яшчэ адзін мільярд.

Калі ж не зможа зверыць ён
Расход, прыход, даход…
Вы так яму паверылі:
Расплаціцца народ.

І зноў праз час павернецца
Усё наадварот.

(1994-2006г, рэдакцыя -- 2017г.)