Прускi сьцяг

                М.Б.
Сьцягам усходніх прусаў
Сталі мае валасы...
Без усялякіх прымусаў...
Нібы кроплі расы
 
Зьмянілі жыцьця сьвітанак... 
Як гэта зрабіла ЧАЭС
У красавіцкі ранак...
Узьніклі нібыта бэз
 
У чэрвені ля пад’езду...
І гэтага ўжо не зьмяніць...
За сівізною сьледам –
Быць мне ці можа не быць?
 
Гэта, вядома, лепей, 
Чым каб горлам маім
Стаў беларускі сьцяг,
А я стаў пры тым нежывым...
 
Гэта, канешне, горай
Чым мой былы рамантызм...
Мо гэта крок угору?
А можа, канешне, уніз...
 
Мне трэба было спаткацца
З Вашых вуснаў цяплом
Каб зноўку пераканацца,
Што мы нездарма жывём.
 
Што кожны сьсівелы волас–
Рэха зямных абраз. 
Што кожны сьсівелы волас –
Гэта люстэрка Вас. 

Вальсам сваіх пачуцьцяў
Я Вас даўно стаміў...
Вальс немагчымы ў трохкуцьці,
Калі за трохкуцьцем абрыў...
 
Калі я ўшчэнт сьсівею, 
І над маёй галавой
Сьцяг перамір’я ўзвее
Са сьмерцю, таксама сівой,

  Узгадаю акупаваны
Табой майго сэрца абсяг...
Узгадаю не маляваны
Сваіх валасоў прускі сьцяг...