Сатана

Вось і мы ў гэтым годзе з "Рухам салідарнасці Разам" у колькасці шасці чалавек 22 сакавіка з'ездзілі ў Хатынь, а перад тым я патрапіў на Плошчу Перамогі і "пакланіўся-памаліўся" каля Вечнага Агню, і затым выправіліся ад музея "Першага з'езда РСДРП" у дарогу... І прыехалі: Ніна Багінская, Алена Талстая, Алесь Макаў, Анатоль Кудласевіч, шафёр і яшчэ адзін хлопец, імя якога ніяк не магу запомніць, але якога добра ведаю ў твар, бо нават на суд Цэнтральнага раёна, што быў у гэты панядзелак пасял маёй адсідкі на Акрэсціна, гэты хлопец разам з Галінай Сіўчык прыехаў, каб падтрымаць мяне маральна. На судзе за маўклівую акцыю на прыступках КДБ, акцыю "Салідарнасці з палітвязнямі", якую па сутнасці я і не здзейсніў, бо не запаліў, як планаваў, гарманічную свечку, не дастаў партрэта Арцёма Леўчанкі з тэкстам на адваротным баку, бо акцыя павінна была пачацца роўна ў 19.00, а мяне арыштавалі пасля кароткага інтэрв'ю журналістам і пасля таго, як забралі Паўла Севярынца, так сказаць, арыштавалі і закрылі на Акрэсціна толькі за "намер здзейсніць акцыю", і ўсё адно суддзя (Вікторыя Шабуня), не гледзячы на мае вусныя заявы, на парушэнні Канстытуцыі і законаў РЭспублікі Белаурсь, бо мне маглі паводле пратакола проста ўручыць павестку на панядзелак у суд, але мяне, як бандыта завезлі ў кайданах на Акрэсціна, і трымалі тры дні, як злачынцу, і прывезлі затым на суд. І суддзя Шабуня не ўлічваючы ўсе гэтыя акалічнасці ўсё адно прысудзіла штраф 10 базавых велічыць. За што? Толькі за намер здзейсніць адзіночную маўклівую малітоўную акцыю ў знак "Салідарнасці з палітвязнямі". За намер. За думкі. За грамадзянскую пазіцыю. Бо саму акцыю мне так і не далі зрабіць. Трое сутак незаконнага аршыту ў Акрэсціна, і яшчэ штарф. І яшчэ я быццам бы павінен заплаціць за кожныя суткі ў акрэсціна 11 рублёў з капейкамі. Вы ўехалі, у якой дзяржаве жывем? Мяне гвалтам засадзілі за краты, не давалі ні паперы, ні асадкі, нават гаспадарчага мыла не было ў камеры нумар 9, у якой я сядзеў, і тры дні патрабаваў: паперу, асадку, мыла!!! А потым яшчэ і ўрача. Бо было падазрэнне, што ў мяне трэшчына або пералом вялікага пальца правай нагі. Ні водная мая законная і справядлівая просьба не была задаволена. Ні паперы, ні асадкі, ні мыла... Ні ўрача. Урач турэмны сказала, што "мне тут не за плугам хадзіць", што ніякага пералома або трэшчыны няма. Я спытаўся, а вы што, праз скуру бачыце? У вас рэнтгенаўскі зрок? Бо я ж таксама, у нейкай ступені -- медык, бо мая першая адукацыя, -- ветэрынарны фельчар. І калі да мяне прыходзілі і гаварылі, што захварэла карова, то я прыходзіў і ставіў дыягназ. І карова, у адрозненне ад чалавека, -- нічога мне не магла сказаць, а толькі мукала і рычэла, што ёй баліць. А я павінен быў паставіць дыягназ. І я ставіў і лячыў. Бо як казала мая маці, Елізавета Пятроўна, у кароў -- "немы язык". А медыцынскі фельчар ці хто яна такая на Акрэсціна, валодае рэнтгенаўскім зрокам, адразу вызначае ёсць пералом або трэшчына, ці не. Яна адразу ставіць дыягназ. Калі я спытаўся, як ваша прозвішча, яна адказала:
-- Прозвішча ў каровы, -- засведчыла тым самым, што абсалютна не ведае роднае мовы.
-- У каровы мянушка, або клічка, а ў чалавека прозвішча, -- такім быў мой адказ.
Дык вось, за тры дні адсідкі я не дабіўся ні паперы, ні асадкі, ні гаспадарчага мыла. Ні ўрача, які павінен быў засведчыць, што ў мяне няма трэшчыны, ці пералома.
Суддзя Вікторыя Шабуня Цэнтральнага суда горада Мінска, пры разглядзе маёй справы, была асведмлена ва ўсе акалічнасці маёй справы, яна б з задавальненнем упаяла мне сутак дзесяць, ці 15, але як інвалід Другой групы, я не мог быць падвергнуты сутачнаму арышту (пытанне, а чаму мяне пасадзілі на трое сутак, пытанне да РАУСа Цэнтральнага раёна, бо яны маглі паводле пратакола проста ўручыць мне павестку, каб я з'явіўся ў суд у панядзелак паводле складзенага пратакола, але ж яны прэвентыўна мяне засадзілі ў Акрэсціна, і завязлі ў кайданках. І трымалі, як злачынцу дзяржаўнага за просты "намер здзейсніць маўкліваю акцыю і выказаць сваю грамадзянскую пазіцыю", -- зноў парушылі свае ж законы і заканадаўсты. Але ўсё, што ні робіцца, робіцца Госпадам да лепшага. Сёння я ездзіў, каб забраць пратаколы з Цэнтральнага суда, Вікторыя Шабуня была занята надзвычай сур'ёзнай справай, мне сказалі, каб я прыйшоў пасля абеда ў 14.00. Сакратар суддзі Шафрановіч Аляксандр Іванавіч, сказаў, што пратаколы яшчэ не падрыхтаваны, што яны будуць гатовы праз некалькі дзён. А я добра запомніў, што казала Шабуня ў судзе, што ў мяне ёсць 3 дні на азнакамленне з пратаколамі суда, пяць дзён і дзесяць дзён, каб я мог там штосьці аспрэчыць і зрабіць у сваю абарону. Гэтаму маладому хлопчыку сакратару, які можа не разумеючы, сітуацыі пераконваў мяне, што тры дні будуць адлічвацца тады, калі ён зробіць пратаколы, я сказаў, што: "Нічога не ведаю, каб заўтра пратаколы былі гатовыя. Зрабіць пратаколы, гэта паўгадзіны часу. І час пайшо ад моманту абвяшчэння ў судзе Вікторыяй Шабуняй свайго вердыкту. А для маіх дзеянняў таксама патрабуецца вельмі шмат часу". Заўтра роўна ў 12.00 я забіраю гатовыя пратаколы ў судзе Цэнтральнага раёна і пачынаю дзейнічаць. А сёння, пакуль яны мне тлумілі галаву, што пратаколы не падрыхтаваныя, я напісаў заяву на імя Старшыні Выканкама Садружнасці Незалежных Дзяржаў Лебедзева Сяргея Мікалевіча, -- проста быў вольны час. Але цяпер пра антынародныя выбрыкі будуць ведаць прэзінты ўсіх краін садружнасці. Аддаючы сакратару канцылярыі сваю заяву ад імя грамадзяніна Рэспублікі Беларусь і ад імя члена Саюза пісьменнікаў Беларусі, я казаў, што тэкст заявы сфатаграфаваны і вывешаны ў Сеціве Інтэрнэт. У любым выпадку, заява мая, хоць і аднаго грамадзяніна, але ляжа на стол Лебедзеву і ён змушаны будзе яе агучыць прэзідэнтам іншых краін, каб ведалі што робіцца ў Беларусі.
Вы яшчэ за мною пагуляйцеся, спадары чыноўнікі і лакеі рэжыму, дык хутка на вашу і маю галву бомбы пасыплюцца. Вы гэтага хочаце? Вы хочаце вайны? Дык атрымаеце яе на поўную катушку. Нават ядзерную бомбу на горад Менск. Вы што зусім афігелі? Уключыце магзгі, сукі!!! Ці вы думаеце ўсё гэта жарцікі? Я -- Ёсць!!! А нада мною Ёсць Гасподзь! А вас пакуль што не бачу жывых.
Пойдзем далей, людцы, братцы, беларусікі, маскалікі і украінцы з хахламі. Слухайце, што далей вам распавяду пра Хатынь, бо ўвага мая адцягнулася на іншае.
Дык вось 22 сакавіка 2017 года, калі мы ўшасцёх ад "Руха салідарнасці Разам" схілілі ў малітве бел-чырвона-белы сцяг, запалілі знічкі ў дзень калі была спалена Хатынь, калі нас паслі і здымалі кэдэбэшнікі, калі за будынкам мемарыяла дзяжурыла на падхваце з дзесятак лагойскай міліцыі, я падпісаў "Трынаццаь дзён" падпалкоўніку міліцыі Віктару Беламу (коштам 100 рублёў, грошай, дарэчы, Віктар Белы так мне пакуль і не перадаў, а я чакаю, бо грошы мне вельмі патрэбны, якурат заўтра ў маёй Веранікі дзень народзінаў і яна заказал туфлі за сто рублёў). Шаноўны падпалкоўнік Віктар Белы, вы не забыліся, што я напісаў пасля дарчага надпіса? Над сваім аўтографам "галубком"? "Век жыві, век вучыся, ды не памры дурнем". Але перад тым, як я падпісаў кніжку зам начальніку, ці начальніку Лагойскай міліцыі, я зайшоў да Дрэва Жыцця, дзе пазначаны назвы 433-ох вёсак спаленых у часы Другой сусветнай ваны, якія адрадзіліся пасля вайны. Усярэдзіне Дрэва Жыцця я ўбачыў "каларадскую стужку", я зняў яе і спаліў на Вечным Хатынскім Агні, прынёс у ахвяру ўсіх каларадаў і пераможцаў Айчыннай вайны. Бо Другая Сусветная для беларусаў ячшэ не скончана. Нам рана святкаваць Перамогу. Мы яшчэ вюем. Бо побач з Хатынню была вёска Вялікая Губа, напалову спалена фашыстамі, а наполову спалена партызанамі. Там стаіць крыж, усталяваны стваральнікам "Руха салідарнасці Разам" Вячаславам Сіўчыкам, які цяпер адбывае свае суткі ў Жодзінскай, ці іншай турме. Бо перад тым як спаліць Хатынь, былі ў гарачцы немцамі растраляны 26 лесарубаў, якія высякалі лес па загаду немцаў, высякалі лес вакол шасейкі, і немцы спынілі свае растрэлы толькі тады, калі стараста вёскі Козыры паведаміў ім, што растралялі нявінных людзей, якія выконвалі загады нямецкай адміністрацыі. І гэта яшчэ чакае свайго ўвасаблення у памятных знаках, абелісках, крыжах. Вось такія справы, спадары, беларусы, рускія і украінцы. Беларусь жыве і змагаецца, і нагне ўсякую нечыцсць і да ногця прыцісне і разцісне. Мы -- Дазбогавы ўнукі, мы -- арыйцы!!! І не былатйцеся ў нас пад нагамі, бо мы вольныя, незалежныя, свабодныя людзі. Мы -- Беларусы! І я не раю вам гуляцца з намі ў вашы геапалітычныя гульні, у вашы імеперыі і ўсякую іншую драбядзень. Мы -- вось зямлі, таму што маем Мову, на якой гаворыць сам Гасподзь Бог. Рызыкніце пагуляцца з намі яшчэ ў вашы прасцітуцкія гульні, і паглядзіце, што атрымаецца. З павагай да вас, -- Анатоль Кудласевіч. А вось у дадзены момант над Сухаравам грыміць салют Маёй Перамогі. Толькі што адгрымеў. 05.04.2017 г., 00.10 хвілін.

Анатоль Кудласевич   25.01.2022 21:03   •   Заявить о нарушении