На астаноуцы
Высокая,
прамая, у валёнках, пінжаку,
старая ў чорным к мужыку:
- Я з Баравых... бульба
з восені цяжолая яна.
Нашто мне столькі, я адна.
Можа, во трохі здам...
У канторы ждала, не было яго.
Дзірэктар - во!
І пуза - во! Што ён есь?
Ад смеху мужык затросся ўвесь.
- "Мятлікі" ўсе звалі даўно
Грушэцкіх - "сорак пяць стапцаў".
Цяпер усё табе тут -
Школа, магазін, бальніца...
Во! - ды можна жыць цяпер
дык жа нямогуць - без гарэлкі,
людзі не могуць жыць, павер...
Свидетельство о публикации №109111505551