МАЧО

Дзяўчына, якая так шчыра з табою гуляе
Зрэдку ў размовы
             і значна часцей у маўчанку,
І ежу гатуе, і чэша грабеньчыкам косы якая,
А болей за сэкс марыць выспацца ранкам, --

Сьляпую якую вядуць у кавярню, каб потым
Абавязкова абрынуць на дол,
              ці на стол, ці на ложак,
Якая так шчодра за гэта падзеліцца потам
І фантастычнамі ўздрыгамі вуснаў,
               а можа, і ножак, --

Якую ты да і пазьней, а яшчэ на сьвітаньні
Так ненавідзіш, што чуеш,
               як крышацца зубы,
За тое, што дорыць яна
               безсаромна  каханьне,
Дарэчы, якое таксама звычайная згуба, --

Якая аднойчы зарэжа цябе нечакана
Банальным іржавым нажом,
               без ніякай нагоды,
Якая сама – не жыцьцё, а крывавая рана,
Глыбокая плынь,
               дзе сядаюць на мель параходы, --

Што больш чым ваякі, загады твае паважае,
Без аніякай надзеі папарадкавацца,
Якая жыве недзе там, паміж пеклам і раем,
Ці болей дакладна,
               паміж не тваіх мастурбацый, --

Якой невядомы экстаз ад фатэльнай самоты
І розніца ў слове распуста
                і ў слове нявіннасьць,
Якая і брэндзі, і півам напоўніць употай
Венаў аб’ём, захаваны для марачных вінаў, --

Зацята якая шукае ў мужчынскіх кішэнях
Сведкаў твайго верагоднага кроку налева,
Якая на вершы плявала і на летуценьні
І непрытомнела ўраз ад няхітрых напеваў, --

Якой аніколі ніхто не даўмеўся тлумачыць,
Што ціхая здрада
               не можа быць з’явай прыстойнай
І асабліва тады, калі ты не мужчына, а мачо,
Здатны на самыя крывепралітныя войны, --

Дзяўчына, якая народзіць 
                дзіцятка, падобнае богу,
І ён будзе ты, а сама…
                а сама застанецца дзяўчынай…
Не ведай ніколі, што кажа паэта нябогі:
Цябе не кахаць і не жыць –
                як і жыць і кахаць –  немагчыма.