Мае рэкi

Я вырас недалёка ля Ушы*
І той Бярэзіны*, што ўпадае ў Нёман.
Як Тыгр і Еўфрат маёй душы
Хай будуць вам усім яны знаёмы.

У водах іх зь дзіцячаю вудой
Злавіў я першы вершык і каханьне.
І, назіраючы за мелкай той вадой,
Уяўляў сабе цікавыя спатканьні

З сусьветам неабдымным і людзьмі,
З падзеямі, ідэямі, надзеяй!
Зь пякучым горла пылам новых міль,
Са сьпёкай стэпу і тайгі завеяй!

Ужо падлеткам я знаёмы быў
З Заходнім Бугам і Заходняю Дзьвіною.
Узьнёслага натхненьня там здабыў,
Якое і дагэтуль ёсьць са мною!

Мне валасы ўзбураў па-над Нявой
Халодны і шалёны летні вецер.
Ён сустракаўся не з адзінай галавой,
Што вершавана думае аб сьвеце.

Маю хлусьню і шчыры мой зварот
Спакойна слухала скалечаная Сьвіслач.
І, дзесь хвіліну, мой самкнёны рот
Бачыла ў павольным руху Вісла.

Я не зьвярнуў увагі на Адэр,
Бо як вар’ят сьпяшаўся бачыць Сену!
Задумліва ўглядаўся ў Ізэр
І троху адчуваў дыханьне Рэйна.

Між Сонай з Ронай вострыя шпілі
Ўзгадалі мне пра колішнія слёзы…
Між Сонай з Ронай зь сябрам мы пілі
За прыгажосьць славянскае бярозы!

Пускаючы каменьчыкі ў Дняпро,
Я чакаў цудоўнае дзяўчыны,
Што зробіць чырванейшай маю кроў,
І лёс, магчыма, зробіць цудам дзіўным!

Мажліва я памру каля Янцзы,
Ніла, Амазонкі ці Луары,
І мар маіх паўнюткія вазы
Спраўдзяцца ўсе да апошняй мары.

Я пылу міль багата варушыў,
Шматлікіх моў чуў незвычайны гоман;
Ні на хвіліну не забыў сваёй Ушы,
Бярэзіны сваёй – той, што ўпадае ў Нёман!

*-рэкі на Маладэчаншчыне