Не хотел его публиковать... Я не сторонник выставления подобных произведений наружу. Но, видно, пришло его время.
Накрые саван крышкі дахаў,
Пабеліць вуліц шэры твар.
Загасіць час надзей і жахаў
І замарозіць вуглі мар.
Пакіне вечную загадку
Бязь шанцаў высьветліць адказ
І бездакорнасьцю парадку
Запеленае моўчкі нас.
Зьбярэ сяброў невыпадкова,
Завесіць покрывам азёр
Люстэркі, выбелена-новым
І запяе жалобны хор.
Няроўна, здаўлена-крыкліва
Ён белую забрудзіць ціш.
Не разьвітаўшыся, маўкліва
У белых кружавах ляжыш.
Жалоба веецца тужліва,
А ты пад саванам маўчыш.
Завея сьлёзна прагалосіць,
Ёй басам Сівер падпяе.
І белых покрываў наносяць
Вятры - сьляды схаваць твае.
У апошні шлях цябе праводзяць,
Апошні шлях пакінуць нам:
Сюды ссутулена прыходзіць
І моўчкі кланяцца крыжам.
14.11.2006
Пусть каждый читатель сам придумает ему название..
© Copyright: Константин Постоянный, 2009
Свидетельство о публикации №109080605872
Свидетельство о публикации №109080605872
Рецензии