Па начах у самотны пакой да мяне,
Рэшткi сну праганяючы прэч,
Уваходзiць жанчына... Цi мроя? Ды не.
Вось паслухайце, дзiўная рэч.
Тонкi стан i шыкоўных валос вадаспад,
I знаемы да роднасцi твар.
Хто яна? Я i сам бы даведацца рад.
Мо, вядзьмарка? Мо, лепшая з мар?
Расшпiляе сукенку i шэпча:” Пiсаў
Ты пра тое, як можаш кахаць.
А якi ты, калi непасрэдна да спраў?
Нельга словы на вецер кiдаць.”
I... зашпiлiць сукенку. I – жудасны смех,
Быццам пройдзе мароз па спiне.
Дзе бы я не хаваўcя ад жорсткiх уцех,
Прыгажуня знаходзiць мяне.
Чую голас паўсюль - у атэлi, ў купэ,
У роднай хаце i там, дзе я госць:
“Змарнаваў ты юнацтва. За гэта табе
Помстай будзе мая маладосць.”
Расул Гамзатов. Эта женщина...
© Copyright: Стопервая, 2009
Свидетельство о публикации №109071406397
Свидетельство о публикации №109071406397
Рецензии