А калі загаўкаюць сабакі –
Зразумею, што прыйшоў дамоў-
Не відаць стандартныя баракі
За вочкамі чырвонымі кастроў.
Над вогнішчамі – дзеці жараць сала.
Потым – ім дзяцінства будзе мала...
А дзяўчынкі - распусцілі ветрам косы...
І па полю я б прабег бы сёння босы,
Але нельга – пыльная дарога
Напомніць, што яна мне – не ад Бога.
Я прыйшоў дамоў – жабрак і небарака.
Ведае мяне тут кожная сабака,
Ад якой не раз спытаў укус –
Я – паляк, палешук і беларус...
А кал загаукаюць сабак...
© Copyright: Козловский Александр Михайлович, 2009
Свидетельство о публикации №109062100377
Свидетельство о публикации №109062100377
Рецензии