Усе рэчы простыя ганьбуем,
Не разумеем цяжкіх мы.
Даруем душу, забіраем,
Хварэем потым ад сумы.
Учынкі мы не кантралюем,
Жывем па словах “Адзін раз…”
Аб будучыні забываем
І прадзедаў строгі наказ:
- Калі ж гняздо ламае бусел,
Як адлятае ў далячынь?
Радзіму ён аберагае
Пакуль зямля будзе пад ім.
І толькі людзі забываюць,
Што іх маленькае дзіця
Можа ніколі не пабачыць
У чыстым небе матылька.
Будучыня
© Copyright: Устимчук Светлана, 2009
Свидетельство о публикации №109062102923
Свидетельство о публикации №109062102923
Рецензии