Даруй мне Лёс, карысць даруй мне вуснаў!
Даруй гудок ля бліжэйшага вакзалу.
Даруй каханне, веру і вясну –
Ты ведаеш: засталась часу мала.
Быццам я, ад судна адарваўшысь,
Плыву на адзіночным плоце:
Вельмі мала нас тут засталося –
Верыць, жыць. І,гібель – у адзіноце…
Даруй мне – я даўно аслеп.
Даруй агні далёкага прычалу..
Але ж, маўчыш, як быццам свет пагас.
Ты памаўчы, бо часу вельмі мала:
Дарую свет. Абняцце брудных рук,
Дарую думкі, брудныя як вецер…
Калі ж прыеду я на голас тваіх рук –
Ты не адчыні мне ні за што на свеце…
Даруй мне Лёс...
© Copyright: Козловский Александр Михайлович, 2009
Свидетельство о публикации №109061902164
Свидетельство о публикации №109061902164
Рецензии