Мае пачуццi

Мае пачуццi зоркамi у небе
Расплёсканы у пауночнай цiшынi.
Табе не ведамы яны, ды як зауседы…
Ты – супакойны… Мяне – няма у начы…

Памру… Нiхто и не зауважыць…
Чамусьцi небясбечыць аб Жывым!..
Чаму я так надзейна i натхненна?..
Чаму не супакоiцца зямным?..

Навошта гэты перазвон сумненняу?
Навошта? Божа, адкажы!
Няужо не сустракаецца здзiуленне?..
Прыемнае! Мне цуд ты адчынi!

Здаецца… Болю не асiлiць…
Усё чароунае без болю не даеш.
I колi трэба пераборыць гэты сумрак,
То не здiуляйся, што мяне не пазнаеш…

Я – гоман мора, я - паветра цяжкi стогн…
Я – ненарокам у час нямога задумлення…
Я – цяжкi лёс, якi не прытварыцца у сон…
Дзiцяцi, што заведама здаецца…

Так не патрэбна! Я злуюся на сябе!..
А хто падтрымкай мне на гэтым шляхе стане?..
Хто не спужаецца мяне абаранiць???
Хто не астанецца няудзячным на дыване?...

Хто будзе марами ахоуваць дзiуны сон?
Хто не пакiне у час духоунага разбою?..
Мне так патрэбна адчуваць тваю далонь…
Я так жадаю стаць адзiнаю з табою…