Прелюдия

"Preludium" – Maria Konopnicka

Nie kocham jeszcze, a juz mi jest drogi,
Nie kocham jeszcze, a juz drze i plone
I dusze pelna o niego mam trwogi
I mysli moje juz tam, w jego progi
Leca stesknione...
I ponad dachem jego sie trzepoca
Miesieczna noca...

Nie kocham jeszcze, a ranki juz moje
O snach mych dziwnie wstaja zadumane,
Juz chodza za mna jakies niepokoje,
Juz czegos pragne i czegos sie boje
W noce niespane...
I juz na ustach nosze slad plomienia
Jego imienia.

Nie kocham jeszcze, a juz mi sie zdaje,
Ze nam gdzies leciec, rozplynac sie trzeba,
W jakies czarowne dziedziny i kraje...
Juz mi sie marza slowicze wyraje
Do tego nieba,
Ktore gdzies czeka, az nas ukolysze
W blekitna cisze.


"Прелюдия"

Ещё не люблю, но уже он мне дорог,
Ещё не люблю, но горю и дрожу я,
И душу наполнил тревог о нём ворох,
И мысли к нему уж летят, словно ворон,
Зовя и тоскуя...
И бьются под крышей, смотря в его очи,
Лунною ночью...

Ещё не люблю, но рассвет уж встречаю
В раздумье о снах моих — дивных и томных,
Уже беспокойство в душе замечаю,
Уже я чего-то страшусь и желаю
Ночью бессонной...
И губы свои я уже опалила
Именем милым.

Ещё не люблю, но уверена странно,
Что нам суждено улететь с ним куда-то,
В какие-то дивные дальние страны...
И в грёзах мне видятся птиц караваны
На фоне заката.
И небо то нас убаюкает снова
В тиши бирюзовой.


Рецензии