Шкляныя слёзы
Яе пакінуў той, каго кахала;
Здавалась ёй: згубіла сваю душу;
Яго ёй вельмі, вельмі не хапала;
I фатаздымак ручанькай сціскала,
Усю ноч да ранш плакала, рыдала.
Дарэмна ўсе сяброукі суцяшаюць -
А раўнадушных тут няма, напэўна -
I столькі выклікае яна жалю,
I столькі слоў гучыць, ды ўсё дарэмна.
А маці галавой качне сур'ёзна
I ціха вымавщь: «Шкляныя слёзы...»
Яна яго кахала? Не, канешне,
Ён для яе быў пёс дрэсіраваны,
Ён словамі ёй самалюбства цешыў
I, нібы пёс, ёй верна быў адданы.
Аднойчы ён сказаў: «Нам лепш расстацца,
Бо болей псом я не жадаю звацца.»
I вось рыдае, выплакала «мора»,
I ёй саму сябе шкада бязмерна,
I ўсё здаецца ёй вялікім горам,
Усё пакуль не знойдзецца замена.
I маці на дзяўчыну гляне грозна,
I гучна вымавщь: «Шкляныя слёзы!»
12 верасня 2007 г.
Свидетельство о публикации №109032700033