Сонет. Думитру Некулуцэ

Мне дал Господь впервые встретиться с тобою,
Когда прозрачною рукой ты подавала
Несчастной нищенке, что кроткая стояла,
Дрожащим голосом воззвав к тебе с мольбою.

Я, словно бы из камня изваянный,
Застыл, твоим пленен очарованьем.
Ты мне казалась в белом одеянье
Прекрасной феей, юною Дианой.

В тебе найдя живое воплощенье
Моей души заветных идеалов,
Любви к тебе я стал рабом навеки.

Но кратким было чудное виденье.
Меж нами протекли забвенья реки.
Душа моя безвременно увяла.


Dumitru Theodor Neculuţa

Sonet

Când ochii mi te zăriră-ntâia dată
Tu miluiai cu mâna-ţi diafană
O suferinţă slabă şi sărmană,
Ce te opri cu ruga tremurată.

Uimit am stat în loc – rămas o stană –
Privindu-ţi întruparea adorată...
În haina ta păreai învesmântată
O dulce albă zană, o Diană.

Ademenit de gândul că în tine
E întruparea unui suflet mare,
Pe veci căzut-am rob iubirii tale.

Te-am urmărit cu lacome lumine...
Şi-i mult de-atunci!... şi nu-mi mai vii în cale!
Şi sufletu-mi, stingher şi veşted, moare...