Куди ся дiв муй оптимiзм

Любимому русинови

Куди ся дів муй оптимізм,
Куди ся діли сміх і радость?
А може ми поможе гуманізм,
Бо в голову поперла всяка гадость.

Та что мені тепер чинити,
Видав не пуйду в зимлю гнити,
і як мені так дале жити,
Видав то-то собі зашити.

І бульше нігда ни отдам
Я свою чисть, розклавши лабы,
Ще будеш бігати за мнов,
На, поцілуй гузицю, гаде.

Ой, майже ліпше буду спав,
Кидь тя я видіти не буду.
Бо вжесь ми нерви всі урвав,
Же майже нігда не забуду.

Не забуду, як ись просив,
Од мене шваблики на кухні,
Курити страшно ти любив,
Скурив бись вшитько до полудня.

А я, дурна, собі мечтала
Ож бим тебе всю жизнь шкребтала.
Ой не легко то на світі жити,
Кидь треба нараз вшитьких любити.

Но видиш, написалам стіх
Же дуже так тя страшно люблю,
Лем не кажи же сміх і гріх,
Бо докус розум свуй загублю.

Та нашто, ти мені повічь,
Сесе усьо нам было треба?
Скакалисьме як два чорти,
Та як нас пустить Бог на небо?
...............................

Тебе так нико бурш не чекав
! не буде так бульше ждати н1гда,
А ты тото , видав не знав,
Та прийдеш, коли буде п1зно.

А я тя дуже понимала
НА ТЕБЕ НИКАЛА З ДУШОВ,
тАК ИМ ТЯ Н1ЖНО, ТЯМИШ?
В СПАЛЬН1 ОБНИМАЛА...
а ТИ ДО ДРУГО1 ПУШОВ...