Сустрэча з Радзiмай

Старонка мiлая, да болю дарагая,
Я у марах да цябе лячу заужды.
I вось стаю i плачу прад табою
Нявольнiцай, распятай на крыжы.

Гляжу вакол, не пазнаю нiчога –
Дзе хатка родная i дзе былы квятнiк?
Маланкай быццам сэрца паласнула –
Усё десьцi тут, уважлiвей глядзi…

I ён узнiк – дзяцiнец, па якiм мае хадзiлi ногi,
Той склон гары, дзе жыта шапацела,
Той сад стары, травой зарослыя дарогi...
Я раптам хатку у садзе углядзела.

Упала родная –цяпер ёй не падняцца,
Ваконцы у сад з пакутаю глядзяць…
Ды  толькi памяць, аб дзяцiнстве памяць
Не дазваляе доуга плакаць, сумаваць…

Прыкрыю толькi на хвiлiну вочы –
У кветках бачу нашу сенажаць,
А зоркi ноччу, як рамонкi у полi-
Рассыпалiся у небе - зiхацяць...

Ад успамiнау нiкуды не дзецца –
Каханне тут,тут к лёсу крокi першыя мае…
Душа, як птушка у клетцы б’ецца:
То горка плача, а то радасна пяе.

Гляжу i не магу я наглядзецца
На гэтыя палi, на бор густы…
Помнiць буду, край майго дзяцiнства,
Да той апошняй, мне адведзянай, пары.


              16.11.2007 г.