Проста. Так проста.
Так сумна на неба глядзець.
Вочы мае заплываюць. Постаць
Я бачу. Тваю. Нібыта ў сьне.
Што, заўважаеш надвор’е?
Яно для мяне і цябе.
Якое яшчэ памоўе
Зьвярнеш ты да твару Бізэ?
Мая паравіна- каханьне.
Маё жыцьцё – доўгі шлях.
Як хочацца бачыць вяртаньне,
Але я ляжу ў кайданках…
І хто б там ні быў – мая постаць
Побач з табою заўжды.
Хто ты? Хто я? Мы – ростань
Жыцьця на драўляным крыжы.
13.08.2005г.
Натальл
© Copyright: Эдвард Канаплицки, 2008
Свидетельство о публикации №108102500551
Свидетельство о публикации №108102500551
Рецензии