Раз у весцы я зауважыу:
Клапатлiвы гаспадар
Парсюка свайго абхожвау -
Ен к таму меу проста дар.
Парсюка на двор ен клiча
Есцi там яму дае
Пхнуу карыта аж пад лыча
«Салачкам» Яго заве.
I драпачыкам з бярозы
Спiну чухае яму
Каб еу добра усе зробiць
Гаспадар той кабану.
Потым узяу вады, чысценька
Парсюка усяго абмыу
I душысценькага сенка
У хлеу для тога палажыу.
Но парсюк як за хракоча
Ды у балота як скакне,
Лыч, утапiушы аж па вочы
I весь знавычка у гауне
Гаспадар не стау злавацца
Але больш яго не мыу,
Бо то е дарэмна праца,
Толькi трата часу, сiл.
Часам, браце, нават людзi
Спадабаюца свiнне
У грахах жывуць у брудзе
I тым служаць сатане.
У цэркву ходзяць, як памыцца,
Каб часок святым пабыць,
Потым могуць зной напiцца,
Спрэчкi строiць, жонку бiць…
Але трэба, чалавеча,
Кiдаць грэх, каб назаужды
Трымай сэрца чыстым вечна
I зноу браце не грашы.
1990г.
Гаспадар i парсюк - беларускi верш
© Copyright: Евгений Шульган, 2008
Свидетельство о публикации №108102004063
Свидетельство о публикации №108102004063
Рецензии