Dea

Non intellego te, vox mea
Est lenta semper cum te specto
In mente teneo te, Dea
Et rationem perdo rectam.

Et nihil dic, et nihil quaere!
Responsum nullum narratum erit
Sed tempus nullum huius aerae.
Anima tantum meminerit.

Perdo me sine sensis claris
Qua dabas me cum tu esses ibi,
Mecum, amice singularis,
Animae partem donem tibi.

Nunc meministine studentem
Videbas quem in classe tuo?
Scisne sententias regentes
In anima profunda sua?

Te causa vitam is amabat
Et accipebat tuum lumen.
Sed nullum sensum demonstrabat
Mutare tuum vitae flumen.

Etsi non attendebas eum
Cum senso lyrico in mente
Non fexi tristem mentem meum
Poteram vivere sic lente.

Sed tempus longus habet finem
Sic transit gaudium spectandi
Luminem tuum matutinum
Causa silentiam mutandi.

In scholam novam tum venire
Nonne volebam, tristis eram,
Cum placito amore abire
Mihi plus esset morte terrae.

Monstrosis viribus hoc fexi
Ne tum viderem te per vita
Melius esset, intellexi,
Non erunt gaudia finita.

Et finem amor non deteget,
In schola nova doctus ero,
Me meus amor intelleget
In ratione manent vera.

Me dixi id autem male texi
Papyrum vitae praeteritae,
Aperte cepi quod elexi
Accepi spectrum dulcis vitae

Et visionis tuae bellae.
Gracile corpus tuum rectum
Et oculi ut duae stellae
Donabant lucem hunc perfectum.

Nunc procul es, nonne videbo
Perfectum vultum gratae meae,
Felicem vitam non habebo
Non aspectabo lumen Deae

Et idiota sum, id scio
Quia non possum te vocare
Sed habe multas bonas dies
Sit vita magnior quam mare!

Et it profundum vita mea
Eam non timeo finitam
Te felix esse volo, Dea,
Semita volo indefinita.

2004