(на белорусском языке)
Зяленая лiстота дрэу шчэ не паспела,
згарэць у барвовым восенi кастры.
Ды раптам вецер поуначы павеяу,
як напамiн сцюдзенае пары.
Пад вечар сцiх. I сонейка усе нiжай
хаваецца за лесам, за гарой.
Я замiраю - гукi з неба
працялi сэрца востраю стралой.
Я чую - жураулямi плача неба -
плач развiтання льецца над зямлей.
Ком роспачы перахапiу дыханне
i слезы не стрымаць, а плач блiжэй.
Шчаслiва, жураулi - крычу iм,
я вас прашу - вяртайцеся, хутчэй!
А жураулi, нiбы мяне пачуушы,
кружылi i кружылi у вышынi...
I кожны крык iх адзывауся болем -
растацца з родным краем не змаглi.
Час доужыуся, на поудзень клiн падауся
i стаяу на вячэрняе зары.
Развiтанне
© Copyright: Полина Пядочкина, 2008
Свидетельство о публикации №108100503415
Свидетельство о публикации №108100503415
Рецензии