Дождж

Дождж. Нямоцны, але часты дождж. Ён падае сёньня цэлы дзень, з самага ранка. Той самы дождж, каторы табе так падабаецца, каторы ты так любіш. А ты з’ехала. І надвор’е гэтым дажджом як быццам бы аплаквае твой ад’езд. Неба завалаклося хмарамі, сонцу не прабіцца. Лужыны. Мокры асфальт. Маркота. І што ж ты знайшла ў такім надвор’і? Ня ведаю. Не магу зразумець. Хіба дождж, гэта ня сумна? Хіба ж ён не навявае журботнасьць і нуду, нейкі незгладжальны смутак, меланхолію? Хаця… Хаця, ведаеш… Ведаеш, пэўна, ты маеш рацыю, у гэтым ёсьць нешта асаблівае, сваё непаўторнае хараство, мілата.

Але я яго ненавіджу. Ненавіджу таму, што ты яго любіш. Любіш яго, а не мяне. Ах, дапраўды, як жа гэта дурна — паводзіць сябе як эгаіст, раўнаваць цябе да дажджу. Усяго толькі да дажджу, такога мокрага і халоднага, што ніколі ня зможа даць табе цяпла і ласкі, ня зможа даць таго, чаго б змог даць я. Ах, якая дурная рэўнасьць! А ўсё таму, што я здурнеў. Ужо даўно. Здурнеў ад каханьня да цябе. Але ты з’ехала. З’ехала ў сваю вёску. У тую самую, аб каторай так часта згадваеш і стала марыш там апынуцца. У тую вёску, дзе ў цябе ёсьць валейбольная пляцоўка, лес, пчальнік нарэшце.

А я тут, у горадзе. Гляджу на дождж і разумею, што ёсьць усёткі ў нас зь ім нешта агульнае. Агульны настрой, — смутны, меланхалічны. Яшчэ разумею, што ніколі, ніколі ўжо не змагу быць шчасьлівым. Ты, вядома ж, спытаеш чаму. Спытаеш проста так, зь ветласьці. Спытаеш таму, што так прынята, робячы выгляд, што табе і насамрэч гэта цікава. А я ж і сапраўды не змагу быць шчасьлівым; не змагу ім быць без цябе, без твайго каханьня, без тваіх гнядых вачэй і чорных валасоў, ахайна заплеценых у касу. І я з прыскрухай усьведамляю, што не для мяне ўсё гэта.

І ты тады пачнеш супакойваць мяне. Хаця… Не, не пачнеш. Бо натуры тваёй флегматычнай гэта не ўласьціва. Ты, мабыць, і вокам не міргнеш, калі ж скажу табе аб усіх сваіх пачуцьцях, скажу, як моцна я цябе кахаю. Але ж ты і сама ўжо, пэўна, здагадваешся. Здагадваешся і маўчыш, працягваючы мяне мучыць і дорачы мне ўсё яшчэ нейкую надзею. Навошта? Для чаго ўсё гэта? Ці, мажліва, ты не ведаеш што сказаць? ці проста шкадуеш мяне, праўдзіва думаючы, што твой адказ у стане мяне пакрыўдзіць? Калі так, то ня думай, ня думай, калі ласка, твой адказ мяне не пакрыўдзіць.

Але што гэта? Сонца! Гэта сонца! Упершыню за сёньняшні дзень. А радасьць-та мая гэтаму сонцу ўжо ня шчырая. І сам ня ведаю якім чынам, але за сёньня я пасьпеў палюбіць дождж. Палюбіць мокры і халодны дождж. І мне вельмі шкада, што ён перастаў падаць. Перастаў падаць і стукаць па карнізах у самы непрыдатны момант. Але на сонца крыўдзіцца ня варта. Яно вызірнула, і адразу стала сьветла і цяпло. Яно навеяла новыя думкі: дык чаму ж я не магу быць шчаслівым? Якраз і магу! Ня кожнаму ж на сьвеце дадзена сустрэць такой дзяўчыны, як ты. Ня кожнаму дадзена разгубіцца, гледзячы ў твае гнядыя вочы, ня кожны можа любавацца тваімі чорнымі, як смала, валасамі, ахайна заплеценымі ў касу. Ужо адно тое, што я магу наглядаць тваю прыгажосьць і хоць часам, хоць крышачку, хоць самую дробязь знаходзіцца з табой побач, — гэта шчасьце. О, так! Шчасьце!

І хай ты не адказваеш мне ўзаемнасьцю, няхай не шануеш мае знакі ўвагі да цябе; хай ты ніколі ня будзеш чакаць мяне, тэлефанаваць і думаць аб мне. Няхай, гэта ня страшна!

А хутка ты вернешся зь вёскі. І я зноў цябе ўбачу. І буду шчаслівы. І паверу ў тое, што калі-небудзь, можа, мы ўсёткі будзем глядзець на дождж разам. На дождж нямоцны, але часты, той самы дождж, каторы табе так падабаецца, каторы ты так любіш. На той самы дождж, які падаў сёньня амаль цэлы дзень, з самага ранка. А большага шчасьця мне і ня трэба.

Чэрвень, 2006