Успамiны
не даюць наталення душы.
Зноў і зноў апранаю аковы
Даўнабытнага ў снежнай цішы.
Як не ў ветры вясна,
не ў мінулым жыццё,
так не ў сэрцы каханне,
а значна глыбей:
пранікае ў нутро, у структуру касцей...
Толькі Ты, Бог, (за гэта) мацней...
Свидетельство о публикации №108081400399