Ён з водарам гвазьдзiковай гарбаты

Ён з водарам гвазьдзіковай гарбаты,
Ад якой становіцца сьветла ды шчасьліва.
Ён цеплалюбівы. Ён хутаецца ў шалікі. Шчабеча гульліва.

Ён ведае шмат гісторый. І ты слухаеш, як быццам лекцыі:
Зь ім – але на сваёй тэрыторыі, зь ім – але ў сваёй рэзідэнцыі.

Непрадказальнасьць цябе пужае—яго весяліць. Як і тое,
Што ты сёньня хворая (на галаву) й меланхолію.

Ідучы дахаты па вуліцах ледзь знаёмых,
Ты станеш іншаю, чым была ўчора.

І заўтра зноў сустрэнеш гэты цуд селекцыі,
З прадчуваньнем новай незабыўнай лекцыі.

Са шчасьлівай усьмешкай прачнешся з раніцы,
З чарговым жаданьнем стаць нахабніцай….

Бо ты такая, якой быць падабаецца.
Бо радзімкі ніжэй тваёй таліі – не знак распусты.
Бо акрамя душы існуюць пульхныя вусны.
Яны ўсьміхаюцца.
Так прыгожа. І так спакусна.

І ў цябе ўзьнікаюць тысячы думак, ідэй, канцэпцый.
Добрых. І не зусім. Як і ў тваіх папярэдніцаў.
Язычніца з ахрышчанаю душою,
Бог з табою.

Амазонка, атручаная цывілізацыяй ды глінтвейнам,
Гады праз тры ты станеш феміністкай, пэўна.

А пакуль губляешся ў чужых прасторах,
Чытаючы прозу Цвятаевай. Успамінаючы мора.
Малюеш свае эмоцыі.
З парушанай традыцыяй.
З парушанымі прапорцыямі.

А ён цябе не разумее. І лічыць дурніцай.
І кожны твой крок для яго—таямніца.
Ён дзесьці побач, але не з табою.
Ён не будзе прынцам тваім, ні тваім героем.
Што ў прынцыпу і непатрэбна,
Бо ты не прынцэса,
Бо мэты твае не суадносяцца з сэнсам.


Але, спыніўшы плынь сьвядомасьці на хвіліну,
Зразумееш, як быць шчасьлівай.
Бо шчасьце ў тым, каб любіць за тое:


- што ён з водарам гвазьдзіковай гарбаты
- што ён ведае шмат гісторый
- што ён не гуляе ў благое надвор’е
- што ён усьміхаецца прыгожа ды спакусна
- што ён лічыць цябе дурніцай і вар’яткай
- што ён сам вар’ят (ды яшчэ які!)
- што ён жартуе незаўсёды дарэчы
- што ён сьмяецца, калі ты плачаш
- што ён не заўважае тваёй пяшчоты
- што ён забываецца на цябе заўсёды
- што ён непадобны да ўсіх астатніх
- што ён часам не дае сказаць і слова
- што ён ёсьць….

І гэтага дастаткова.