Калі бачу зяленае мора,
Успамінаю той ветраны дзень,
Калі хмары плылі на паўдзень,
Калі клён шапацеў пра прасторы.
Пра прасторы, што тонуць у часе...
Час мінуў, але памяць жыве.
Сэрца стукае – пэўна, жыве!
Уздымаюцца шумна Парнасы,
Валуны грукацяць у душы,
Думкі летаюць з хмары на хмару:
Не ўтрымалася – унізе ахвяра...
Але клёны так просяць: Жыві!
Ізумруднае кідаюць лісце –
Прыкрываюць галечу зямлі
І даруюць сілу крыві -
Асвятляюць пошукі выйсця...
Я душою тваёй жыву,
Я ўздымаюся ветрам да неба...
Абяцаю народам ганебным
Толькі помсту, тваю і маю!
І калі застанецца крыло,
А другое – хлыстом парослым,
З граем рынуся ў нябёсы,
Ахвярую яго, адно!..
Ну а потым дажджом разальюся,
Паліваць буду клёна нашчадкаў –
Хай квітнеюць сыны зямлі-маткі!
Я Вясёлкай нябёс падымуся...
Шапаценне клену лiсцяу
© Copyright: Некто Бард, 2007
Свидетельство о публикации №107091402531
Свидетельство о публикации №107091402531
Рецензии