Кафэ стаяла ў ціхiм закутку,
I я ў ім шторанак каву піў.
Яно даволі чула на сваім вяку,
Аднойчы я абрывак фразы падхапіў.
Спрачаліся, бывае часта, з ёю ён,
Шмат фраз баючых было сказана, паверце,
Яна апошнім словам, бы кап’ём,
Яго дабіла, кінуўшы, – Аррывідэрчы.
І ззяла сонца, пела спевам ручаін,
І кава пахам падбадзёрвала найлепшым,
А ён сядзеў, такі збянтэжаны, адзін;
Не разумеючы, што з ім; з каханнем першым.
А я запомніў слова гэтае й цяпера,
Штораз у веснавым кафэ мне пачынаюць кошкі дзерці
Маю душу, як прыгадаю яе постаць, дзверы,
І слова, што, бы камень, кінула яна – Аррывідэрчы.
10.06.2004г.
Arrivederci
© Copyright: Константин Постоянный, 2007
Свидетельство о публикации №107032000009
Свидетельство о публикации №107032000009
Рецензии