Пад белым крылом сінявокай Радзімы,
У краіне, дзе золатам вабяць палі,
Дзе кожнае дрэва для вока найміла,
Калісьці цудоўныя людзі жылі.
Іх слова адно цуднай песняю грае,
І свет навакол пачынае святлець,
Іх рыфмы цудоўныя дух захапляюць,
Радкі іх чытаючы, хочацца пець.
Адным васільком сярод жоўтага збожжа
І ў нашыя дні захапляе людзей
Максім Багдановіч, хто песняй прыгожай
Ляціць над зямлёй, нібы промень надзей.
Зямля беларуская – маці паэта,
Дарыла яму свае кветкі палёў.
І ў вершах сваіх ён пісаў усё гэта.
І песня пад сонейкам чуецца зноў...
13.10.2006
Максiм Багдановiч
© Copyright: Сёмуха Дарья, 2006
Свидетельство о публикации №106101801320
Свидетельство о публикации №106101801320
Рецензии