Твае прасторы, Беларусь,
Не могуць не крануць пачуццяў:
Вось сонца падымаецца ўгару,
З яго праменнем разам я прачнуся.
Увесь мой край, як казка, паўстае:
Празрыстым воблакам сінее неба,
У ім усе думкі, пачуцці мае,
Пад ім калоссі вырастаюць хлеба.
Цяпер зіма і белыя палі.
Цяпер зіма і холад рукі студзіць.
І рэдка проні далятаюць да замлі,
Нярэдка вецер астуждае грудзі.
Цяпер зіма – крыштальны маразы;
Цяпер зіма – халоднае паветра.
Ільдзінкі быцца кропелькі слязы,
Бо плача зімушка, што неўзабаве лета.
Вае прасторы, Беларусь,
Бызмерныя і неабдымны.
І паднялося сонейка ўгару,
Цяпло яго праменняў – жар нястрымны...
03.03.2006
Твае прасторы, Беларусь...
© Copyright: Сёмуха Дарья, 2006
Свидетельство о публикации №106092201268
Свидетельство о публикации №106092201268
Рецензии