Сялянская дзяўчына Бандароўна
Не ведала ні гора, ні бяды.
І як ручай журчаў у яе нораў,
І як ручай ляцела па зямлі.
Ляцела і плыла, і белы крылы
Дзяўчына, што свабоднаю была,
Расправіць вось-вось захацела,
Але прыйшла ў жыццё яе бяда.
Бяда, найгорай за якую не бывае,
Бяда, што сочыць за слязой тваёй,
Што шчасце ў адзін момант адбірае,
Што ручаі там робіць бед ракой –
То смерць ад подлага і злога пана.
Ён не ўмее жыць, не можа разумець.
Дык будзь жа прокляты, праціўнейшы васпане!
Ты не даваў дзяўчыне жыць і пець,
І смерцю не заробіш ты кахання!
2005
Водгук на паэму Бандароуна
© Copyright: Сёмуха Дарья, 2006
Свидетельство о публикации №106090801731
Свидетельство о публикации №106090801731
Рецензии