Як доўга я ўдачы не ўбачу,
Прыеду ў Падольцы,
На дол
За вёскай упаўшы,
заплачу,
Уткнуўшыся полю ў падол.
Дзе колісь дзяды працавалі,
Бацькі шчыравалі ў адно:
Шмат сілы яму аддавалі,
Ды болей вяртала яно.
Ўспамін жа то ржышчам уколе,
То зёлкай прылашчыць:
Увысь
Глядзеў я маленькі –
ў прыполе
Вось гэтага поля
калісь.
Такое ў яго біяполе,
Што поле мне ўпасці не дасць:
Адцягне ўсе крыўды і болі,
Мне сілы і моцы надасць.
Я болей ад шчасця заплачу,
Як змыю слязамі тугу:
Вялікай удачай убачу,
Што бачыць Айчыну магу...
Як доуга я удачы не убачу...
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106072800544
Свидетельство о публикации №106072800544
Рецензии