Нібы сустрэць кагосьці так другога,
Хто стаў валадаром і сноў і дум,
А не цябе праводзіць у дарогу
Я на вакзал ізноў з дажджом прыйду.
Як хуткасцю вялікаю, размыты
Дажджынкамі
Твой воблік у акне
Не будзе доўга ў будучым нібыта
У шматсерыйных снах з’яўляцца мне.
І ты нібы зусім мяне не знаеш,
І памяццю ў мінулым не жывеш,
Нібы не мне рукою памахаеш,
А шыбу запацелую пратрэш...
Нiбы сустрэць кагосьцi так...
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106072301506
Свидетельство о публикации №106072301506
Рецензии