Весела глядзела наша хата,
Поўная пяшчоты, дабраты:
З Латвіі прыехалі на свята
Два мае старэшыя браты.
Дужыя, мяне на рукі бралі –
Мне было не больш гадоў пяці.
- Як там вершы вывучыў? – пыталі.
- Го! То можна смела ў школу йсці!
З добрых там заробкаў панавезлі
Нам гасцінцаў розных і абноў.
Бацьку быццам промні ў вочы лезлі:
- Во дзе мне падмога ад сыноў!
Маці не хавала слёз шчаслівых,
Ўсю сям’ю сабраўшы ля стала:
- Дзеткі, ці даўно было, калі вы –
Свет няблізкі – ў школу ў кандалах!*
Доўга, смяючыся, ўспаміналі,
Як тады казаў я:
- Пагляджу
Ў новых чаравіках і касцюме
Ці пазнае наш сабака Жук!
Хоць было гадоў мне значна болей
Потым, - мне абновы везлі зноў...
...Я ва ўдзячнай памяці ніколі
Ўсіх тых не пазношваю абноў!
*Кандалы – самаробны абутак на драўлянай падэшве.
Абновы
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106062602104
Свидетельство о публикации №106062602104
Рецензии