Каб зяцёк не уцёк,
Каб вятрыска не здзьмуў
Да другой дарагой –
Даглядаю яго!
Толькі жарт - не пажар,
Каб слязою тушыць!
А па праўдзе сказаць
Мне мой зяць
Па душы.
Ў аграномы
Навуку грызе,
Як гуркі.
Станаўкі,
Гаваркі,
Ды і ўмелы які!
Каб хто іншы
таго
Хоць палову умеў,
Не ўсміхнуў бы яго –
Ого-гонару б меў!
Ён жа кажа:
- Даўно
Я б гарланіў віно,
Кім-якім бы быў я,
Каб не доня твая?!
...І каму – па каму,
А зяцёчку майму –
Сметанец-медунец
Самы ясны блінец!
Маналог цешчы
© Copyright: Станислав Володько, 2006
Свидетельство о публикации №106061800734
Свидетельство о публикации №106061800734
Рецензии